رباعی شمارهٔ ۳۲: چون باده ز غم چه بایَدَت جوشیدن

چون باده ز غم چه بایَدَت جوشیدن

با لشگر غم چه بایدت کوشیدن

سبز است لبت، ساغر از او دور مدار

می بر لب سبزه، خوش بوَد نوشیدن