ابیات پراکنده

شمارهٔ ۱: گرچه بشتر را عطا باران بود شمارهٔ ۲: پیش تیغ تو روز صف دشمن شمارهٔ ۳: تنت یک و جان یکی و چندین دانش شمارهٔ ۴: چنان که اشتر ابله سوی کنام شده شمارهٔ ۵: جز به مادندر نماند این جهان گربه‌روی شمارهٔ ۶: گوش توسال و مه برود و سرود شمارهٔ ۷: درنگ آسا سپهر آرا بیاید شمارهٔ ۸: شیر آلغده که بیرون جهد از خانه به صید شمارهٔ ۹: نباشد زین زمانه بس شگفتی شمارهٔ ۱۰: چو گرد آرند کردارت به محشر شمارهٔ ۱۱: کمندش بیشه بر شیران قفس کرد شمارهٔ ۱۲: هر آن چه مدح تو گویم درست باشد و راست شمارهٔ ۱۳: گیهان ما به خواجهٔ عدنانی شمارهٔ ۱۴: اگرت بدره رساند همی به بدر منیر شمارهٔ ۱۵: همی بایدت رفت و راه دورست شمارهٔ ۱۶: ندیده تنبل اوی و بدیده مندل اوی شمارهٔ ۱۷: فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید شمارهٔ ۱۸: تا کی کنی عذاب و کنی ریش را خضاب؟ شمارهٔ ۱۹: جغد که با باز و پلنگان پرد شمارهٔ ۲۰: تا لباس عمر اعدایش نگردد بافته شمارهٔ ۲۱: بر روی پزشک زن، میندیش شمارهٔ ۲۲: آی از آن چون چراغ پیشانی شمارهٔ ۲۳: خاک کف پای رودکی نسزی تو شمارهٔ ۲۴: به باز کریزی بمانم همی شمارهٔ ۲۵: همه نیوشهٔ خواجه به نیکویی و به صلحست شمارهٔ ۲۶: هیچ راحت می‌نبینم در سرود و رود تو شمارهٔ ۲۷: شب قدر وصلت ز فرخندگی شمارهٔ ۲۸: لاد را بر بنای محکم نه شمارهٔ ۲۹: خوبان همه سپاهند، اوشان خدایگانست شمارهٔ ۳۰: بهارچین کن ازان روی بزم خانهٔ خویش شمارهٔ ۳۱: فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید شمارهٔ ۳۲: با دل پاک مرا جامهٔ ناپاک رواست شمارهٔ ۳۳: معذورم دارید کم اندوه و غیش است شمارهٔ ۳۴: چه گر من همیشه ستا گوی باشم شمارهٔ ۳۵: بودنت در خاک باشد، بافدم شمارهٔ ۳۶: ز مهرش مبادا تهی ایچ دل شمارهٔ ۳۷: راهی آسان و راست بگزین، ای دوست شمارهٔ ۳۸: زین و زان چند بود برکه و مه؟ شمارهٔ ۳۹: از جود قبا داری پوشیده مشهر شمارهٔ ۴۰: بخت و دولت چو پیشکار تواند شمارهٔ ۴۱: به تو بازگردد غم عاشقی شمارهٔ ۴۲: ایا بلایه، اگر کارت تو پنهان بود شمارهٔ ۴۳: گوسپندیم و جهان هست به کردار نغل شمارهٔ ۴۴: مرده نشود زنده، زنده بستودان شد شمارهٔ ۴۵: فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید شمارهٔ ۴۶: رخ اعدات از تش نکبت شمارهٔ ۴۷: ای جان همه عالم در جان تو پیوند شمارهٔ ۴۸: یافتی چون که مال غره مشو شمارهٔ ۴۹: دل از دنیا بردار و به خانه بنشین پست شمارهٔ ۵۰: هردم که مرا گرفته خاموش شمارهٔ ۵۱: چرخ چنینست و بدین ره رود شمارهٔ ۵۲: شاخی برآمد از بر شاخ درخت تود شمارهٔ ۵۳: بدان مرغک مانم که همی دوش شمارهٔ ۵۴: هر آن کریم که فرزند او بلاده بود شمارهٔ ۵۵: ماغ در آبگیر گشته روان شمارهٔ ۵۶: برو، ز تجربهٔ روزگار بهره بگیر شمارهٔ ۵۷: ماهی دیدی کجا کبودر گیرد؟ شمارهٔ ۵۸: با درفش کاویان و طاقدیس شمارهٔ ۵۹: اگر من زونجت نخوردم گهی شمارهٔ ۶۰: مدخلان را رکاب زرآگین شمارهٔ ۶۱: تا زنده‌ام مرا نیست جز مدح تو دگر کار شمارهٔ ۶۲: گزیده چهار توست، بدو در جهانهان شمارهٔ ۶۳: چنان بار برآورد به خویشتن شمارهٔ ۶۴: فاخته بر سرو شاهرود بر آورد شمارهٔ ۶۵: علم ابر و تندر بود کوس او شمارهٔ ۶۶: چون لطیف آید به گاه نوبهار شمارهٔ ۶۷: به حق آن خم زلف ، بسان منقار باز شمارهٔ ۶۸: در عمل تا دیر بازی و درازی ممکنست شمارهٔ ۶۹: تازیان دوان همی آید شمارهٔ ۷۰: چون سپرم نه میان بزم به نوروز شمارهٔ ۷۱: نهاد روی به حضرت، چنان که روبه پیر شمارهٔ ۷۲: حسودانت را داده بهرام نحس شمارهٔ ۷۳: بت، اگرچه لطیف دارد نقش شمارهٔ ۷۴: از چه توبه نکند خواجه؟ که هر کجا که بود شمارهٔ ۷۵: تو چگونه جهی؟ که دست اجل شمارهٔ ۷۶: بر هبک نهاده جام باده شمارهٔ ۷۷: همی تا قطب با حورست زیر گنبد اخضر شمارهٔ ۷۸: بسا کسا! که جوین نان همی نیابد سیر شمارهٔ ۷۹: بانگ کردمت، ای فغ سیمین شمارهٔ ۸۰: ای دریغا! که موردزار مرا شمارهٔ ۸۱: هر کو برود راست نشستست به شادی شمارهٔ ۸۲: چون جامهٔ اشن به تن اندر کند کسی شمارهٔ ۸۳: آه! ازین جور بد زمانهٔ شوم شمارهٔ ۸۴: با دو سه بوسه رها کن این دل از درد خناک شمارهٔ ۸۵: کافور تو با لوس شد و مشک همه ناک شمارهٔ ۸۶: بس عزیزم، بس گرامی، شاد باش شمارهٔ ۸۷: یک به یک از در درآمد آن نگار شمارهٔ ۸۸: خشک کلب سگ و بتفوز سگ شمارهٔ ۸۹: چو هامون دشمنانت پست بادند شمارهٔ ۹۰: یار بادت توفیق، روزبهی با تو رفیق شمارهٔ ۹۱: ای شاه نبی سیرت، ایمان تو محکم شمارهٔ ۹۲: لبت سیب بهشت و من محتاج شمارهٔ ۹۳: چرا همی نچمم؟ تا چرا کند تن من شمارهٔ ۹۴: گر کند یاریی مرا به غم عشق آن صنم شمارهٔ ۹۵: تا درگه او یابی مگذر به در کس شمارهٔ ۹۶: بام‌ها را فرسب خرد کنی شمارهٔ ۹۷: بر رخ هزار زهرهٔ ثامور برشکفت شمارهٔ ۹۸: آرزومند آن شده تو به گور شمارهٔ ۹۹: هنوز با منی و از نهیب رفتن تو شمارهٔ ۱۰۰: من بدان آمدم به خدمت تو شمارهٔ ۱۰۱: داری مرا بدان که فراز آیم شمارهٔ ۱۰۲: چون برگ لاله بوده‌ام و اکنون شمارهٔ ۱۰۳: سرو بودیم چندگاه بلند شمارهٔ ۱۰۴: بت پرستی گرفته ایم همه شمارهٔ ۱۰۵: کنه را در چراغ کرد سبک شمارهٔ ۱۰۶: یکی آلوده‌ای باشد، که شهری را ببالاید شمارهٔ ۱۰۷: گر همه نعمت یک روز به ما بخشد شمارهٔ ۱۰۸: گر کس بودی که زی توام بفگندی شمارهٔ ۱۰۹: میلاو منی، ای فغ و استاد توام من شمارهٔ ۱۱۰: بسی خسرو نامور پیش ازین شمارهٔ ۱۱۱: از پی الفغده و روزی به جهد شمارهٔ ۱۱۲: خواسته تاراج گشته، سر نهاده بر زیان شمارهٔ ۱۱۳: خود غم دندان به که توانم گفتن؟ شمارهٔ ۱۱۴: به نوبهاران بستای ابر گریان را شمارهٔ ۱۱۵: به آتش درون بر مثال سمندر شمارهٔ ۱۱۶: کیر آلوده بیاری و نهی در کس من شمارهٔ ۱۱۷: هرگز نکند سوی من خسته نگاهی شمارهٔ ۱۱۸: تلخی و شیرینیش آمیخته است شمارهٔ ۱۱۹: ای خریدار من ترا بدو چیز: شمارهٔ ۱۲۰: گرفته روی دریا جمله کشتی‌های بر تو شمارهٔ ۱۲۱: هر آن که خاتم مدح تو کرد در انگشت شمارهٔ ۱۲۲: به سرو ماند، گر سرو لاله دار بود شمارهٔ ۱۲۳: گیتیت چنین آید، گردنده بدین سان هم شمارهٔ ۱۲۴: به چنگال قهر تو در، خصم بد دل شمارهٔ ۱۲۵: ازان کوز ابری باز کردار شمارهٔ ۱۲۶: چنان که خاک سر شتی به زیر خاک شوی شمارهٔ ۱۲۷: آن رخت کتان خویش من رفتم و پردختم شمارهٔ ۱۲۸: چرا عمر کرکس دو صد سال؟ ویحک! شمارهٔ ۱۲۹: عاجز شود از اشک و غریو من شمارهٔ ۱۳۰: دلبرا، زوکی مجال حاسد غماز تو شمارهٔ ۱۳۱: ای دریغ! آن حر، هنگام سخا حاتم فش شمارهٔ ۱۳۲: هفت سالار، کندرین فلکند شمارهٔ ۱۳۳: نیست از من عجب که: گستاخم شمارهٔ ۱۳۴: گاه آرامیده و گه ارغنده شمارهٔ ۱۳۵: منم خو کرده بر بوسش، چنان چون باز بر مسته شمارهٔ ۱۳۶: از مهر او ندارم بی خنده کام و لب شمارهٔ ۱۳۷: آتش هجر ترا هیزم منم شمارهٔ ۱۳۸: به جای هر گران مایه فرومایه نشانیده شمارهٔ ۱۳۹: گر نعم‌های او چو چرخ دوان شمارهٔ ۱۴۰: در راه نشابور دهی دیدم بس خوب شمارهٔ ۱۴۱: جعدی سیاه دارد، کز کشی شمارهٔ ۱۴۲: کز شاعران نوندمنم و نوگواره شمارهٔ ۱۴۳: ای خون دوستانت به گردن، مکن بزه شمارهٔ ۱۴۴: بتگک ازان گزیده‌ام این کازه شمارهٔ ۱۴۵: یک سو کشمش چادر، یک سو نهمش موزه شمارهٔ ۱۴۶: ناگاه برآرند ز کنج تو خروشی شمارهٔ ۱۴۷: خوش آن نبیذ غارجی با دوستان یکدله شمارهٔ ۱۴۸: ماه تمامست روی دلبرک من شمارهٔ ۱۴۹: ای بار خدای، ای نگار فتنه شمارهٔ ۱۵۰: بزرگان جهان چون بند گردن شمارهٔ ۱۵۱: زلفینک او نهاده دارد شمارهٔ ۱۵۲: ندارد میل فرزانه به فرزند و به زن هرگز شمارهٔ ۱۵۳: ایا خورشید سالاران گیتی شمارهٔ ۱۵۴: گه ارمنده‌ای و گه ارغنده‌ای شمارهٔ ۱۵۵: مهر جویی ز من و بی مهری شمارهٔ ۱۵۶: بر تو رسیده بهر دل تنگ چاره‌ای شمارهٔ ۱۵۷: گه در آن کندز بلند نشین شمارهٔ ۱۵۸: کار بوسه چو آب خوردن شور شمارهٔ ۱۵۹: بتا، نخواهم گفتن تمام مدح ترا شمارهٔ ۱۶۰: من کنم پیش تو دهان پر باد شمارهٔ ۱۶۱: باغ ملک آمد طری از رشحهٔ کلک وزیر شمارهٔ ۱۶۲: چه نیکو سخن گفت یاری به یاری شمارهٔ ۱۶۳: نیل دمنده تویی به گاه عطیت شمارهٔ ۱۶۴: مرا با تو بدین باب تاب نیست شمارهٔ ۱۶۵: آهو ز تنگ کوه بیامد به دشت و راغ شمارهٔ ۱۶۶: از خر و پالیک آن جای رسیدم که همی شمارهٔ ۱۶۷: جهانا، همانا کزین بی‌گناهی شمارهٔ ۱۶۸: به جمله خواهم یک ماهه بوسه از تو، بتا شمارهٔ ۱۶۹: ای آن که از عشق تو اندر جگر خویش شمارهٔ ۱۷۰: ازو بی اندهی بگزین و شادی با تن آسانی شمارهٔ ۱۷۱: شدم پیر بدین سان و تو هم خود نه جوانی شمارهٔ ۱۷۲: زر خواهی و ترنج، اینک این دو رخ من شمارهٔ ۱۷۳: سرو است آن یا بالا؟ ماه است آن یا روی؟ شمارهٔ ۱۷۴: آمد این نوبهار توبه شکن شمارهٔ ۱۷۵: شاعر شهید و شهره فرالاوی شمارهٔ ۱۷۶: جز برتری ندانی، گویی که آتشی شمارهٔ ۱۷۷: ای مایهٔ خوبی و نیک نامی