رباعی شمارهٔ ۱۲۳: دریاب که دل برفت و تن هم بنماند

دریاب که دل برفت و تن هم بنماند

وان سایه که بد نشان من هم بنماند

من در غم تو نماندم این خود سخن است

کاینجا که منم جای سخن هم بنماند