رباعی شمارهٔ ۱۴۲: گر بد دارد و گر نکو او داند

گر بد دارد و گر نکو او داند

گر جرم کند و گر عفو او داند

تا زنده‌ام از وفا نگردانم سر

من بر سر اینم آن او او داند