رباعی شمارهٔ ۱۴۵: رخسار تو را که ماه و گل بنده بود

رخسار تو را که ماه و گل بنده بود

لشکر گه آن زلف سر افکنده بود

زلفت به شکار دل پراکند آری

لشکر به شکارگه پراکنده بود