رباعی شمارهٔ ۱۵۲: دری که شب افروزتر از اختر بود

دری که شب افروزتر از اختر بود

از گوهر آفتاب روشن‌تر بود

بربود ز من آنکه تو را رهبر بود

مانا که کلاه چرخ را درخور بود