رباعی شمارهٔ ۱۷۱: دل کوفته‌ام چو تخمکان ز آتش قهر

دل کوفته‌ام چو تخمکان ز آتش قهر

لب شسته به هفت آب ز آلایش دهر

تو بذر قطونا شدی ای شهرهٔ شهر

بیرون همه تریاک و درون سو همه زهر