رباعی شمارهٔ ۲۰۵: بنمود بهار تازه رخسار ای دل

بنمود بهار تازه رخسار ای دل

بر باد نهاده باده پیش آر ای دل

اکنون که گشاد چهره گلزار ای دل

ما و می گلرنگ و لب یار ای دل