رباعی شمارهٔ ۳۱۱: چون مرغ دلت پرید ناگه تو که‌ای؟

چون مرغ دلت پرید ناگه تو که‌ای؟

چون اسب تو سم فکند در ره تو که‌ای؟

بر تو ز وجود عاریت نام کسی است

چون عاریه باز دادی آنگه تو که‌ای؟