رباعی شمارهٔ ۳۴۳: روزی که سر زلف چو چوگان داری

روزی که سر زلف چو چوگان داری

آسیمه دلم چو گوی میدان داری

آن شب که همی رای به هجران داری

آفاق به چشم من چو زندان داری