غزل شماره ۲۵۶: ای مردمان بگویید آرام جان من کو

ای مردمان بگویید آرام جان من کو

راحت‌فزای هر کس محنت‌رسان من کو

نامش همی نیارم بردن به پیش هر کس

گه گه به ناز گویم سرو روان من کو

در بوستان شادی هر کس به چیدن گل

آن گل که نشکفیده‌ست در بوستان من کو

جانان من سفر کرد با او برفت جانم

باز آمدن از ایشان پیداست آن من کو

هر چند در کمینه نامه همی نیرزم

در نامهٔ بزرگان زو داستان من کو

هر کس به خان و مانی دارند مهربانی

من مهربان ندارم نامهربان من کو