رباعی شماره ۱۶۶: با روی تو از عافیت افسانه بماند

با روی تو از عافیت افسانه بماند

وز چشم تو عقل شوخ و دیوانه بماند

ایام زفتنهٔ‌تو در گوشه نشست

خورشید ز سایهٔ تو در خانه بماند