رباعی شماره ۲۶۸: تا دست طمع بشستم از عالم خاک

تا دست طمع بشستم از عالم خاک

از گرد زمانه دامنی دارم پاک

امید بقا یکی شد و بیم هلاک

چون من ز جهان برفتم از مرگ چه باک