رباعی شماره ۲۸۵: دردا که فرو شد لب شادی را غم

دردا که فرو شد لب شادی را غم

پر گشت و نگون گشت پیمانهٔ غم

دشواری بیش گشت و آسانی کم

واین ماند ز عالم که دریغا عالم