رباعی شماره ۳۱۳: بینم دل خویش گر دهانت اندیشم

بینم دل خویش گر دهانت اندیشم

یابم تن خویش گر میانت اندیشم

یادم ناید ز سر به جان و سر تو

الا که ز خاک آستانت اندیشم