رباعی شماره ۴۲۷: صدرا چو تو چشم آسمان بیند نی

صدرا چو تو چشم آسمان بیند نی

خورشید به پایهٔ تو بنشنید نی

آنجا که تو دامن کرم افشانی

از خاک به جز ستاره کس چیند نی