رباعی شماره ۳۷: جانا، دلم از فراق رویت خونست

جانا، دلم از فراق رویت خونست

چشمم ز غمت چو چشمهٔ جیحونست

آن خال که بر رخت نهادست، دمی

بر روی منش نه، که ببینم چونست؟