رباعی شماره ۷۲: مشنو تو که: گل بی‌سر خاری باشد

مشنو تو که: گل بی‌سر خاری باشد

یا بادهٔ حسن بی‌خماری باشد

ناگاه برون کند سر از گنج رخت

ریشی، که هرش موی چو ماری باشد