رباعی شماره ۷۷: لعلت که پر از گوهر ناسفت آمد

لعلت که پر از گوهر ناسفت آمد

چون طاق دو ابروی تو بی‌جفت آمد

من عشق ترا نهفته بودم در دل

چون کار به جان رسید در گفت آمد