رباعی شماره ۱۰۷: بس شب که به روز بردم، ای شمع طراز

بس شب که به روز بردم، ای شمع طراز

باشد که شبی روز کنم با تو به راز

شد بی‌شب زلف و روز رخسار تو باز

روزم چو شب زلف تو تاریک و دراز