رباعی شماره ۱۷۵: تا کی به غم، ای دل، خوی حسرت ریزی؟

تا کی به غم، ای دل، خوی حسرت ریزی؟

زو جان نبری گر ز غمش نگریزی

خصمان تو بی‌مرند،در معرضشان

آخر به مراغه‌ای چه گرد انگیزی؟