شمارهٔ ۸۹: عیبم مکن ای خواجه که تا من هستم

عیبم مکن ای خواجه که تا من هستم

بی جان و بدن قائم و بی مِی مستم

مانند خضر زنده ی جاوید شدم

چون دست ز آب زندگانی شستم