شمارهٔ ۱۴۰: آن جان عزیز بین که چون خوارم کرد

آن جان عزیز بین که چون خوارم کرد

وز جان عزیز خویش بیزارم کرد

چون دید که من بی زری معروفم

با روی چو زر مالک دینارم کرد