شمارهٔ ۱۵۴: ماهی که دلم بزلف مشک افشان برد

ماهی که دلم بزلف مشک افشان برد

کس نیست که از درد فراقش جان برد

لعل لب او آب حیاتست ولیک

از حسرت آب آب خود نتوان برد