شمارهٔ ۳۰۲: آن موی میان که تا میان دارد موی

آن موی میان که تا میان دارد موی

از مردم چشم من نهان دارد روی

گفتم سر زلف تو پراکنده چراست

گفتا که سخنهای پراکنده مگوی