شمارهٔ ۱۲: شد برقع روی تو چو مهت زلف شب آسا

شد برقع روی تو چو مهت زلف شب آسا

سبحان قدیر جعل اللیل لباسا

تا کی ز غم سود و زیان رنجه توان برد

ای خواجه بیا ساغر می گیر و بیاسا

دنیا نه متاعی ست که ارزد به نزاعی

با خصم مدارا کن و با دوست مواسا

اسرار نی ار فهم کنی جمله سماعی ست

لا یمکن ان یدرکها العقل قیاسا

راهی ست نهانی ز تو تا دیر مغانی

جز پیر مغان نیست بدان راه شناسا

خواهی که در آن راه خدا پاس تو دارد

رخساره به خاک ره هر بی سر و پا سا

تا صاف نشد جامی از اوصاف من و ما

ما صادف من راح مصافاتک کاسا