رباعی شماره ۲۸۷: عاشق که غم جان خرابش نرود

عاشق که غم جان خرابش نرود

تا جان بود از جان تب و تابش نرود

خاصیت سیماب بود عاشق را

تا کشته نگردد اضطرابش نرود