رباعی شماره ۳۷۷: شوخی که به دیده بود دایم جایش

شوخی که به دیده بود دایم جایش

رفت از نظرم سر و قد رعنایش

گشت از پی او قطره زنان مردم چشم

چندان که زاشک آبله شد بر پایش