قطعه شمارهٔ ۱۰۹: خورده بودم غصه بسیار و طبعم بسته بود

خورده بودم غصه بسیار و طبعم بسته بود

داد حبی مسلهم فرزند مردود حبش

تا به هر مجلس که بنشینم روانی می‌رویم

بر سر و بر سبلت و بر ریش مردود حبش