رباعی شمارهٔ ۶۲: زلف سیهت که بر مهت می‌پوید

زلف سیهت که بر مهت می‌پوید

در باغ رخت سنبل و گل می‌بوید

بر گوش تو سر نهاده و اندر گوشت

احوال پریشانی ما می‌گوید