رباعی شمارهٔ ۶۷: ... م که همیشه آب خود می‌ریزد

... م که همیشه آب خود می‌ریزد

افتاده ز پا، وز آن نمی‌پرهیزد

بر پای کنش به دست خویش از سر لطف

ای یار، که از دست تو برمی‌خیزد