رباعی شمارهٔ ۷۸: خواهم که مرا مدام آماده بود

خواهم که مرا مدام آماده بود

جام و می و شاهدی که آزاده بود

چندان بخورم باده که چون خاک شوم

این کاسه سر هنوز پر باده بود