غزل شماره ۲۸۷: ورد البشیر مبشرا ببشاره

ورد البشیر مبشرا ببشاره

احیی الفؤاد عشیه بورودها

فکان ارضا نورت بربیعها

فکان شمسا اشرقت بخدودها

یا طاعنی فی صبوتی و تهتکی

انظر الی نار الهوی و وقودها