غزل شماره ۱۶۱۴: بزن آن پرده دوشین که من امروز خموشم

بزن آن پرده دوشین که من امروز خموشم

ز تف آتش عشقت من دلسوز خموشم

منم آن باز که مستم ز کله بسته شدستم

ز کله چشم فرازم ز کله دوز خموشم

ز نگار خوش پنهان ز یکی آتش پنهان

چو دل افروخته گشتم ز دلفروز خموشم

چو بدیدم که دهانم شد غماز نهانم

سخن فاش چه گویم که ز مرموز خموشم

به ره عشق خیالش چو قلاووز من آمد

ز رهش گویم لیکن ز قلاووز خموشم

ز غم افروخته گشتم به غم آموخته گشتم

ز غم ار ناله برآرم ز غم آموز خموشم