غزل شماره ۱۷۷۴: ما به تماشای تو بازآمدیم

ما به تماشای تو بازآمدیم

جانب دریای تو بازآمدیم

سیل غمت خانهٔ دل را بِبُرد

زود به صحرای تو بازآمدیم

چون سَرِ ما مطبخ سودای توست

بر سَرِ سودای تو بازآمدیم

از سَرِ چه صد رسن انداختی

تا سوی بالای تو بازآمدیم

نالهٔ سرنای تو در جان رسید

در پِیِ سرنای تو بازآمدیم