غزل شماره ۲۲۷۰: ابناء ربیعنا تعالوا

ابناء ربیعنا تعالوا

فالورد یقول لا تبالوا

و العشق یصیحکم جهارا

الخلد لکم فلا تزالوا

و الحسن علی البها تجلی

و السکر حواه و الکمال

من کان مخرسا جمادا

الیوم تکلموا و قالوا

من کان مبلسا قنوطا

ذابوا و تضاحکوا و نالوا

من بعد فان تروا غضوبا

ماذا غضب فذا دلال