رباعی شماره ۱۹۹۴: یک شفتالو از آن لب عنابی

یک شفتالو از آن لبِ عَنّابی

پُر کرد جهان ز بویِ سیب و آبی

هم پردهٔ شب درید و هم پردهٔ روز

از عشقِ رخِ خویش زهی بی‌آبی