رباعی شماره ۱۸۹: ای دل تا ریش و خسته میدارندت

ای دل تا ریش و خسته میدارندت

دیوانه و پای بسته میدارندت

مانندهٔ دانه‌ای که مغزی داری

پیوسته از آن شکسته میدارندت