رباعی شماره ۲۱۹: ای هرچه صدف بسته دریای لبت

ای هرچه صدف بستهٔ دریای لبت

وی هرچه گهر فتاده در پای لبت

از راهزنان رسیده جانم تا لب

گر ره ندهی وای من و وای لبت