رباعی شماره ۲۲۲: با جان دو روزه تو چنان گشتی جفت

با جان دو روزه تو چنان گشتی جفت

با تو سخن مرگ نمی‌شاید گفت

جان طالب منزلست و منزل مرگست

اما خر تو میانهٔ راه بخفت