رباعی شماره ۲۵۹: تا با تو ز هستی تو هستی باقیست

تا با تو ز هستی تو هستی باقیست

ایمن منشین که بت‌پرستی باقیست

گیرم بت پندار شکستی آخر

آن بت که ز پندار برستی باقیست