رباعی شماره ۲۷۱: توبه که دل خویش چو آهن کرده است

توبه که دل خویش چو آهن کرده است

در کشتن بنده چشم روشن کرده است

چون زلف تو هرچند شکن در شکنست

با توبه همان کند که با من کرده است