رباعی شماره ۳۲۸: دل رفت بر کسی که بیماش خوش است

دل رفت بر کسی که بیماش خوش است

غم خوش نبوَد و لیک غم‌هاش خوش است

جان می‌طلبد، نمی‌دهم روزی چند

جان را که محل نیست تقاضاش خوش است