رباعی شماره ۳۵۹: عشق آمد و توبه را چو شیشه بشکست

عشق آمد و توبه را چو شیشه بشِْکست

چون شیشه شکست کیست کو داند بست؟

گر هست شکسته‌بند آن هم عشق است

از بند و شکست او کجا شاید جست؟