رباعی شماره ۳۶۷: عمریست که جان بنده بی‌خویشتن است

عمریست که جان بنده بی‌خویشتن است

و انگشت‌نمای عالمی مرد و زن است

برخاستن از جان و جهان مشکل نیست

مشکل ز سر کوی تو برخاستن است