رباعی شماره ۴۰۱: لطف تو جهانی و قرانی افراشت

نوشته مولوی در دیوان شمس مولوی فصل رباعیات

رباعی شماره ۴۰۰: گویند مرا که این همه درد چراست رباعی شماره ۴۰۲: ما را به جز این زبان ، زبانی دگر است

لطف تو جهانی و قرانی افراشت

وین تعبیه‌های خود به چیزی ننگاشت


یک قطره از آن آب در این بحر چکید

یگدانه ز انبار در این صحرا کاشت


نظر خود را بنویسید

نظرات