رباعی شماره ۴۱۷: من بنده آن کسم که بیماش خوش است

من بندهٔ آن کسم که بیماش خوش است

جفت غم آن کسم که تنهاش خوش است

گویند وفای او چه لذت دارد

ز آنم خبری نیست جفاهاش خوش است