رباعی شماره ۴۲۹: نی با تو دمی نشستنم سامانست

نی با تو دمی نشستنم سامانست

نی بی تو دمی زیستنم امکانست

اندیشه در این واقعه سرگردانست

این واقعه نیست درد بی درمانست