رباعی شماره ۶۰۴: تا تو بخودی ترا به خود ره ندهد

تا تو بخودی ترا به خود ره ندهد

چون مست شدی ز دیده بیرون نجهند

چون پاک آئی ز هر دو عالم به یقین

آنگه بنشان نفرت انگشت نهند