رباعی شماره ۶۴۲: چون صبح ولای حق دمیدن گیرد

چون صبح ولای حق دمیدن گیرد

جان در تن زندگان پریدن گیرد

حایی برسد مرد که در هر نفسی

بی‌زحمت چشم دوست دیدن گیرد